انگشتانم طاقت ندارند
آنچه می اندیشم سنگینتر است از قلم و جوهردان و خواندن هایِ سرسریِ تو
مرا در قفسه ی کتابهایت دور نینداز
انگشتانم از بی اعتنایی تاول می زند
مرا تکه پاره کن
شاید که در بی وزنیِ پایین آمدن
دیگر دردی نباشد
دیگر افسوسی نباشد برای نوشتن آنچه خجالتم می دهد
- تند یا چرب؟
- فرقی نمیکند. تنها زبانی که سخن بگوید،
تا تنهایی ام را شقه کند.