*
شعر،
تمام این قلاب های نامرئی است که به سوی خواهش هایم پرتاب کرده ام و
خالی و غمگین به سویم باز گشته اند
یکی در گوشم فرو رفته
چند تا در سر انگشتانم
و یکی
لبانم را به هم دوخته است.
*
پس از چهار سکوت
لب از لب می گشایم
تا عصب های نازک چشمم
چکش های کوچک تکرار را تاب بیاورند
تا درد
مالیخولیای رقصان انگشتانت را رها کند
تا رخنه کنی در من
بیاویزم به تو
بسرائی ام
بشکوفانمت
بی آنکه بدانی
آن نیم پرده های سیاه برآمده
منم
