*

 باردار شده ام

از یون های ناباوری        

با پاهای ورم کرده در جستجوی آب پاکی هستم که مرا از شرمِ بودنم بشوید 

 روی ناخن های سیاهم 

خودم را می بینم 

  که دیگر برده ی چیزی نیستم 

*

باید افسار این دلمردگی را بکشم  

- پیش از آنکه ریشه های دیرپایم را بخشکاند - 

*

دود به سرفه ام می اندازد. معده ی آشوبم خودش را وا می دهد توی کاسه ی توالت. 

این زهرماری خوشرنگ با الماس های کوچکِ یخ، با من چه می کند که هربار این پلشتی را تاب می آورم؟ 

- همچنان که جادوی لبخندِ درخشانِ تو - 

*

حسرت می خورم که چرا حتی نیمی از خودم هم نیستم 

---

نیچه : بشو آنچه هستی.

*

پیانو نواختنٍ تو 

        - افسوس که موسیقی نیست-  

رشوه نرم انگشتانت است 

                             تا مشتاقم کنی  

                                           برای دریده شدن